W przekonaniu większości osób odwiedzających Bieszczady, dzikość ich przestrzeni kojarzona jest z połoninami. I oczywiście widokowo nie sposób się z tym nie zgodzić. Gdyby jednak patrzeć na to nieco inaczej – obierając za kryterium dzikości realne odosobnienie i średnioroczną liczbę możliwych do napotkania ludzi – to z pewnością połoninne grzbiety Bieszczadów nie mogły by za takie uchodzić. I musiałyby ustąpić pierwszeństwa grzbietowi Otrytu i dolinie Sanu, leżącej u jego podnóża.

Sercem tej trasy (i krótkiej, i długiej) jest właśnie rzeka. San. Rzeka, która w tym miejscu nabiera już znaczących rozmiarów i pozbywszy się swojego “wieku dziecięcego”, liczy już nawet do 40 m szerokości. A w okresie dużego poziomu daje znać, że nie pozwoli się traktować jak dziecko. Towarzyszymy jej w bezpośredniej bliskości przez 18 km, dzieląc to towarzystwo na dwie części. Na liczący 12 km odcinek między punktem startowym (i końcowym) a Studennem (zamkniętym dla ruchu samochodowego). A także na liczący 6 km asfaltowy odcinek z Dwernika do Zatwarnicy – który mimo ruchu samochodowego, rzadko kiedy jest uciążliwy.

Te 18 km to naprawdę coś sycącego. Dającego wielką rowerową radość. Co dopełniane jest kilkoma widoków na rzekę, które ujmują za serce. Jak choćby wtedy, gdy stojąc na północnym brzegu, na swoistej galeryjce widokowej, widzimy rejon dawnej wsi Tworylne po drugiej stronie rzeki. Albo wtedy, gdy pokonujemy odcinek przyklejony do jej biegu u podnóża Hulskiego. Ta symbioza z rzeką i jechanie niemal na poziomie jej wód, naprawdę jest czymś wyjątkowym.

Ale to nie wszystko. Jest bowiem jeszcze południowa strona rzeki. Która mimo, iż nie daje nam szans na jej widok, to jednak pozwala doświadczyć głębi bieszczadzkich lasów. A fragment wiodący w sąsiedztwie dawnych wsi Krywe i Tworylne to jeden z najbardziej oddalonych od ludzkich siedzib dostępny rowerowo rejon Bieszczad. Na tyle długi, że mogący dać po wielokroć poczucie czegoś, co nie chce się skończyć.

No i wreszcie piękna droga stokowa po zboczach Dwernika Kamienia. Cisza, świetna jakościowo szutrowa nawierzchnia i to poczucie zmagania z drogą pnącą się do góry. Bezcenne. Oczywiście na tym odcinku jest solidna podjazdowa praca do wykonania (w którą stronę by nie jechać). Ale to naprawdę bardzo warte wysiłku! Wielka satysfakcja plus solidny Bieszczadzki trening (taki na miarę potrzeb trekingowych), wykonany w jakże pięknych okolicznościach. A jeśli komuś ciążyła by już sama wizja długich podjazdów, to może skupić się wyłącznie na bazowej pętli, liczącej 30 km i dorzucić do niej rozszerzenie przez Sine Wiry (25 km). I dalej uroczy odcinek z Polanek do Terki oraz do mostu w Studennem. W ten sposób otrzymamy trasę o długości 55 km, która omija najtrudniejszy podjazd naszej trzeciej propozycji. Ale nie będzie z pewnością oznaczać, iż oszczędzi nam całkowicie rowerowego podjazdowego wysiłku.